Πολυτάλαντος και πολυάσχολος. Ερωτευμένος με την τέχνη του θεάτρου, διαπρέπει σε Ελλάδα, Κύπρο και εξωτερικό. Αυτή την περίοδο,διεισδύοντας στα ψυχικά κατάλοιπα της παιδικής μας ηλικίας ,σκηνοθετεί τη θεατρική παράσταση Καραγκιόζης και μας μιλά για το εγχείρημα αυτό και όχι μόνο.
Σύμφωνα με τον Harvey Jackins, «Το άτομο... αιχμάλωτο ενός παλιού πόνου λέει πράγματα που δεν έχουν σχέση, κάνει πράγματα που δεν έχουν αποτέλεσμα, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία κατάσταση, και υπομένει τρομερά αισθήματα που δεν έχουν σχέση με το παρόν». Συμφωνείτε με την άποψη αυτή; Είναι ο άνθρωπος κατά τη γνώμη σας προϊόν των παιδικών του αναμνήσεων;
Η περιγραφή του Jackins είναι μια γνήσια και αδιαμφισβήτητη κατάσταση «αιχμαλωσίας» και αυτή είναι σίγουρα η περίπτωση του Ραφαήλ της Λένας Κιτσοπούλου στον «Καραγκιόζη». Θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει κάποια πιθανότητα λύτρωσης και σωτηρίας από τα δεσμά του παρελθόντος και των τραυμάτων. Θα ήθελα να πιστεύω ότι ο Καραγκιόζης είναι μια τραγική πραγματικότητα, η οποία όμως ανήκει στην μειονότητα. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι η βάση των τραυμάτων του ήρωα της Κιτσοπούλου είναι αναγνωρίσιμη από κάθε αναγνώστη ή θεατή, ανεξαιρέτως…
Ο τίτλος είναι της συγγραφέα. Και αναφέρεται καθαρά στη δεύτερη εκδοχή που αναφέρετε (αν και γίνεται στιγμιαία και μια συσχέτιση με τη μαριονέτα). Θα έλεγα ότι το διήγημά της είναι μια πραγματεία με θέμα τη βρισιά, ή όπως λένε οι Άγγλοι «name-calling», κάτι το οποίο άμεσα μας οδηγεί σε θέματα ταυτότητας. Ταυτότητα: ίσως η σημαντικότερη αναζήτηση στο θέατρο.
Πόσο δύσκολο είναι να σκηνοθετεί κανείς τον εσωτερικό μονόλογο ενός "πάσχοντος" ο οποίος πρέπει μεν να δείχνει «χύμα», αλλά αυτό να προκύπτει από τον προσεκτικό σχεδιασμό των διαδοχικών ψυχολογικών μεταπτώσεων;
Πολύ σύνθετο, ακριβώς για το λόγο που περιγράφετε. Χρειάζεται βαθιά επικοινωνία με τον ηθοποιό που ενσαρκώνει αυτή την κατάσταση. Και επιπρόσθετα ο Ηρόδοτος κι εγώ είχαμε τη δυσκολία της δραματοποίησης του διηγήματος. Την ισορροπία (όχι σε έκταση αλλά σε ύφος) μεταξύ αφήγησης και αναπαράστασης. Το γεγονός ότι δουλέψαμε μαζί επί της δραματοποίησης βοήθησε και τους δυο μας.
Κατά τον Αλμπέρτ Καμύ το να δημιουργείς είναι σα να ζεις δύο φορές. Πώς βλέπετε εσείς την τέχνη της δημιουργίας μέσα το θέατρο;
Μου εξηγεί πολλά αυτή η δήλωση! Είναι ανακούφιση αυτή η δεύτερη ζωή. Και νομίζω, ουσιαστικά, είναι πρώτη ζωή… Έχει σημασία, όμως, κλπ κλπ η ισορροπία μεταξύ των δύο. Και αυτό δε θα πει κατ’ ανάγκη 50:50, αλλά μια κάποια ισορροπία.
Αυτό που έχουμε λάβει από το κοινό, και ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό, είναι μια αίσθηση «καθαρκτικού σοκ». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο επίτευγμα στο θέατρο από έναν θεατή που τον έχει ρουφήξει η παράσταση. Να σε χαστουκίζει, να σε χαϊδεύει, να σου μιλά το θέαμα ενόσω βρίσκεσαι στην αίθουσα, και ακόμη να σε κυνηγάει και τις επόμενες μέρες. Η ταύτιση, η έμπνευση, το καθρέφτισμα της δικής μας ύπαρξης ως θεατές.
Πολλοί μιλούν για αυτή τη δυναμική του θεάτρου, ότι έχει μια ενέργεια που τραβάει τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό. Εσείς, έχοντας εμπειρία σε αυτό το χώρο και έχοντάς τον ως κύρια απασχόληση παρά τις σπουδές σας στα μαθηματικά και τη διοίκηση, πείτε μας τι είναι τελικά αυτή η ενέργεια;
Είμαστε παραμυθάδες. Λέμε ιστορίες. Σημασία έχει ο παραλήπτης της ιστορίας μας. Δεν υπάρχει θέατρο χωρίς θεατή. Η σχέση ηθοποιού-θεατή ή σκηνοθέτη-θεατή είναι πάρα πολύ ισχυρή. Μπορεί να μην είναι «χειροπιαστή» σχέση αλλά αυτό την κάνει ακόμα πιο ισχυρή. Η μαγεία είναι σε αυτό τον αόρατο ηλεκτρισμό…
Με τι κριτήρια επιλέγετε τις συνεργασίες σας;
Απαρχή για μένα είναι πάντα το κείμενο, και αυτό με καθοδηγεί σε θέματα διανομής. Όσον αφορά σε επιλογή συνεργατών και άλλων συντελεστών, για μένα είναι σημαντική η ανθρώπινη επικοινωνία. Η σωστή επικοινωνία με τους συνεργάτες θα εξασφαλίσει και τον ανάλογο κοινό σεβασμό προς το κείμενο και την όλη δημιουργία.
Τι να περιμένουμε από τον Ανδρέα Αραούζο στο μέλλον;
Ένα έργο με το οποίο είμαι ερωτευμένος εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, «Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης» του Μανουέλ Πουίγκ. Εύχομαι να το φέρουμε και στην Θεσσαλονίκη, όπως και την πιο πρόσφατη μου δουλειά, «Κωδικός Κόκκινο» (έργο του Aaron Sorkin διεθνώς γνωστό ως A Few Good Men) με το οποίο κάναμε την Πανελλήνια Πρώτη τον περασμένο μήνα στην Κύπρο.
Παραστάσεις: 14-15-16-17 Νοεμβρίου 2016
Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
Διάρκεια παράστασης: 45’
Τιμή Εισιτηρίου: 10,00 ευρώ
Προπώληση Εισιτηρίων: www.viva.gr, Public, Reload, Media Markt Seven Spots, 11876, και στο ταμείο του Θεάτρου Αμαλία
Πληροφορίες: 2310888894
Συνέντευξη: Άννα Λαμπροπούλου
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση πιέστε εδώ Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ
